(1).jpg)
Adam zengindi.Hem de çoklarının hayal edemeyeceği kadar.Ülkenin en güzel şehirlerinin en güzide semtlerindeki dairelerinin sayısını bile bilemiyordu.Ayrıca, iyi bir antika meraklısıydı.Elinde tuttuğu zengin koleksiyonunun değeri de tahminleri zorluyordu.Çiftlikleri ve arabaları da vardı tabii.İşlettiği mağazalarda binlerce insan çalışıyordu.
Herkes, 'keşke onun yerinde ben olsam' , diye düşünüyordu.Gelin görün ki o bulunduğu yerden hiç memnun değildi.Herşeye sahipti ama bir çocuğu yoktu.Yıllardır eşiyle dua ediyorlar, sabırla bekliyorlardı.
Eşi, aynı zamanda ressamdı.Hayal ettiği bebekleri, çocukarı yağlı boya tablolara çiziyordu.Ancak resimleri kimseye satmıyor, kendine saklıyor, sergiliyordu.
İhtiyarlık günleri gelmişti.Bir gün ağır bir kaza geçirdiler.Adam hafif yaralı olarak kurtuldu.Eşi ise, aylarca beyin hasarı nedeniyle yoğun bakımda yattı.Kadın, kısmen iyileşti ve evine döndü.Ancak artık bir çocuk gibiydi.
Gündelik işlerini yapması ve ona bakması için kocasını savaşta kaybetmiş bir hanım ve iki çocuğu yanlarına yerleşti.Bu arada evin hanımı eskisi gibi bebek resimleri yapmaya başladı.Tabi eskisi kadar başarılı değildi.
Günler hızla akıp geçti.Evin hanımı bir gün öldü.Adam bunun üzerine bakıcıyı hediyelerle evine geri gönderdi.Çok geçmeden adam da kalp krizi nedeniyle vefat etti.
Koca bir servet sahipsiz kaldı.Bu nedenle bir müzayede yapıldı.İlk parça adamın eşinin beyin özürlüyken yaptığı tabloydu.Bir özürlünün umutlarını döktüğü, ruhunu ortaya koyduğu bu mütevazi tabloya kimse bakmadı bile.
Satıcının, 'arttıran var mı?' sorusu cevapsız kalıyordu. Derken bakıcı ,'beş dolar' diye acemice bağırdı.Fazla para yoktu cebinde,Başkasının teklifi arttırmasını umutla bekledi.Ama olmadı.Satıcı,'Saaaattm' demesiyle tablo beş dolara kadının oldu.
Tablonun arkasında katlanmış bir kağıt parçası vardı.Müzayede yöneticisi, herkesin gözü önünde açtı ve okudu.
'Bayanlar ve baylar müzayede bitmiştir!'
Kim eşimin bu mütevazi emeğine değer vererek bu tabloyu satın almışsa, eşime verdiğim değerden çok daha azını hak eden servetim de onundur...
Müzayede bitmeden, birbirimize ziyadesiyle değer verelim!
alıntı
Herkes, 'keşke onun yerinde ben olsam' , diye düşünüyordu.Gelin görün ki o bulunduğu yerden hiç memnun değildi.Herşeye sahipti ama bir çocuğu yoktu.Yıllardır eşiyle dua ediyorlar, sabırla bekliyorlardı.
Eşi, aynı zamanda ressamdı.Hayal ettiği bebekleri, çocukarı yağlı boya tablolara çiziyordu.Ancak resimleri kimseye satmıyor, kendine saklıyor, sergiliyordu.
İhtiyarlık günleri gelmişti.Bir gün ağır bir kaza geçirdiler.Adam hafif yaralı olarak kurtuldu.Eşi ise, aylarca beyin hasarı nedeniyle yoğun bakımda yattı.Kadın, kısmen iyileşti ve evine döndü.Ancak artık bir çocuk gibiydi.
Gündelik işlerini yapması ve ona bakması için kocasını savaşta kaybetmiş bir hanım ve iki çocuğu yanlarına yerleşti.Bu arada evin hanımı eskisi gibi bebek resimleri yapmaya başladı.Tabi eskisi kadar başarılı değildi.
Günler hızla akıp geçti.Evin hanımı bir gün öldü.Adam bunun üzerine bakıcıyı hediyelerle evine geri gönderdi.Çok geçmeden adam da kalp krizi nedeniyle vefat etti.
Koca bir servet sahipsiz kaldı.Bu nedenle bir müzayede yapıldı.İlk parça adamın eşinin beyin özürlüyken yaptığı tabloydu.Bir özürlünün umutlarını döktüğü, ruhunu ortaya koyduğu bu mütevazi tabloya kimse bakmadı bile.
Satıcının, 'arttıran var mı?' sorusu cevapsız kalıyordu. Derken bakıcı ,'beş dolar' diye acemice bağırdı.Fazla para yoktu cebinde,Başkasının teklifi arttırmasını umutla bekledi.Ama olmadı.Satıcı,'Saaaattm' demesiyle tablo beş dolara kadının oldu.
Tablonun arkasında katlanmış bir kağıt parçası vardı.Müzayede yöneticisi, herkesin gözü önünde açtı ve okudu.
'Bayanlar ve baylar müzayede bitmiştir!'
Kim eşimin bu mütevazi emeğine değer vererek bu tabloyu satın almışsa, eşime verdiğim değerden çok daha azını hak eden servetim de onundur...
Müzayede bitmeden, birbirimize ziyadesiyle değer verelim!
alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder